برهوت

پ.ن:

- خیلی وقت پیش این فیلم رو دیدم و این سکانس رو اتفاقی دوباره دیدم، واقعا زیبا میگه، به این حرف با قطعیت رسیدم. امید بستن به چیزی به شدت ویرانگره چه به اون چیز برسی و چه نرسی در دو حالت یه باخت محسوب میشه

- نمی‌دونم الان از لحاظ اعتقادی چه جور آدمی حساب میشم و البته چندان هم براش دغدغه ای ندارم. ولی همیشه دیدن آسمان، کرات و عظمت اقیانوس ها (هرچیزی توی این مایه ها)حس پوچی مطلق بهم میده ، حس خفگی از بی ارزشی، حس درماندگی و یه غم بزرگ. اگه بخوام بهش فکر نکنم، چند وقتی میگذره و یه شبی مثل این چند شب دوباره ماه عظمت آسمون رو به رخ می‌کشه و من نمی‌کشم. شدیداً حس خودکشی توی این مواقع بهم دست میده (جوگیر نیستم این شرح حاله نه شرح خواسته ای که بتونم عملی اش کنم) الانم انگار ماه مثل بختک افتاده روی سینه ام